Monstrilio، رمان ژانر وحشت که محدودیت‌های عشق برای یک مادر مهاجر را بررسی می‌کند
نویسنده مکزیکی، جراردو سامانو کوردووا، “محدودیت‌های عشق” را در “Monstrilio” بررسی می‌کند، رمانی با ته مایه‌های ترسناک که داستان یک مادر مهاجر و شوهر آمریکایی‌اش را روایت می‌کند. سامانو در مصاحبه‌هایش در ایالات متحده، مکزیک و آلمان، در مورد اینکه چه چیزی او را به نوشتن این اثر واداشته است، بیان می‌کند: “من می‌خواستم بدانم که یک فرد تا کجا برای عشق پیش می‌رود.”
نویسنده در این تجربه ادبی خود از شخصیت ماگوس استفاده می‌کند، مادری مهاجر که می‌بیند سانتیاگو، تنها پسرش، که با مشکلات جدی سلامتی در نیویورک به دنیا آمده است 11 سال است که با مریضی روزهای خود را سپری می‌کند.
این نویسنده متولد مکزیکوسیتی توضیح می‌دهد: از خودم پرسیدم: چه اتفاقی می‌افتد اگر خانواده‌ای، چه بیولوژیکی و چه خانواده‌ای که خودتان می‌سازید، مجبور به دوست داشتن یک هیولا شود؟ پاسخ وی، رمانی بود که از طریق چهار شخصیت روایت می‌شد: ماگوس (مادر)، لنا (بهترین دوست او)، جوزف (پدر) و ام (مونستریلیو).
این اثر سامانو علاوه بر اینکه کاوش عشق، غم و روابط خانوادگی است، اشاره می‌کند که این رمان مفهوم هویت را نیز بررسی می‌کند. او افشا می‌کند: «مونستریلیو جایگزین پسری است که گم شده است، اما او نیز به تنهایی موجودی است. او همچنین یک هیولا است، بنابراین جستجو برای اینکه او کیست نیز هست.»
«پروانه‌های زرد و آقایان دیکتاتور» تاریخ از طریق ادبیات
بیش از 250 نویسنده آمریکای لاتین، تاریخ منطقه را در «پروانه‌های زرد و آقایان دیکتاتور» نوشته میچی استراوسفلد روایت می‌کنند؛ مقاله‌ای که در آن عشق به ادبیات می‌تواند خواننده را به دانستن مرتبط ترین وقایع تاریخی سوق دهد.
نویسنده آلمانی در طی مصاحبه ای گفت: “آنها همه آمریکایی لاتین هستند (نویسندگان) و قصد من این بود که دیدگاهی را که آمریکایی‌های لاتین از تاریخ خود دارند منعکس کنم.
اگرچه او توضیح داد که احساس می‌کند واقعاً فقط کار هماهنگ کردن استنادهای هر نویسنده را انجام داده است و با این کار کتاب را ساخته است، نویسنده بیش از 40 سال سابقه کار به عنوان ویراستار دارد و در این مدت یادداشت برداری می‌کند. درباره کتاب‌هایی که برای «پروانه‌های زرد و آقایان دیکتاتور» استفاده کرده است و به گفته خودش این اثر نه در چهار سال، بلکه در بیش از ۴۰ سال برای آنها ساخته شده است.
نویسنده توضیح داد: “با مطالعه متوجه شدم که واقعاً برای شش یا هفت دهه (نویسندگان آمریکای لاتین) به شدت مشغول توصیف تاریخ کشورهای مربوطه و قاره خود بوده اند و سپس کاوش به این ترتیب آغاز شد و من کمی آن را مرتب کردم.”
استراوسفلد، یکی از شناخته‌شده‌ترین متخصصان ادبیات آمریکای لاتین در جهان، نیز در کتاب به تحلیل ایده‌ها و پیشداوری‌هایی می‌پردازد که بیش از پانصد سال از تاریخ این قاره عبور کرده است.
اولین جشنواره فیلم و محیط زیست در کوبا با کاشت 1500 درخت کاج به پایان رسید
از 31 می گذشته، این پروژه میزبان نمایش فیلم، کارگاه‌ها و نشست‌هایی با دانشمندان و کارآفرینان کوبایی در مورد مسائل زیست محیطی در Isla de la Juventud (جنوب غربی کوبا)، این جزیره دورافتاده کوبایی در 174 کیلومتری هاوانا بوده است.
مدیر آن با همراهی شرکت کنندگان، مقامات و کودکان مدارس محلی مختلف که همزمان با روز جهانی محیط زیست به این فعالیت پیوستند، افزود: “کاشت کاج، ردپای کربن ایجاد شده توسط این رویداد را جبران می‌کند.”
او اضافه کرد:” ایجاد یک جشنواره و دیدن چنین چیزی آسان نیست، اما ما احساس کرده‌ایم که چگونه مردم جزیره یکپارچه‌تر شده‌اند و بیشتر در نمایش فیلم‌ها و کنفرانس‌هایی با موضوع آموزش محیط‌زیست و موضوعات دیگر شرکت می‌کنند”.
مردم بومی مکزیک فضایی برای خود در سینما پیدا می‌کنند
مدیر منطقه تزوتزیل، هامبرتو گومز پرز، روز سه شنبه گفت: “جوامع بومی مکزیک در سینما راهی پیدا کردند تا صدای خود را به گوش دیگران برسانند و جهان بینی خود را، که برای مدت طولانی، از چشم دیگران، جدا از آن جامعه نشان داده می‌شد را به جهانیان نشان دهند. “
او در مصاحبه‌ای گفت: “پیش از این، همه نگاهی از بیرون به قضیه داشتند، اما اکنون ما نیز در حال آماده شدن برای نشان دادن ساخته‌های خود در جشنواره هستیم و در پایان روز، که افراد مختلف برای دیدن ما برمی‌گردند. فکر می‌کنم این مهم است و همچنین برای ما ارزشمند است که به ما این فرصت را می‌دهند تا کارمان را به نمایش همگان بگذاریم.».
این فیلم به عنوان بخشی از منتخب رسمی سی و هشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم گوادالاخارا (غرب مکزیک) اکران شد و در بخش بهترین فیلم مستند جایزه Mezcal برای سینمای مکزیک رقابت می‌کند.
این فیلمساز که چندین فیلم کوتاه و بلند برای نشان دادن آداب و رسوم و شیوه زندگی جامعه خود کارگردانی کرده است، اظهار داشت: این امکان که فیلمسازان بومی بتوانند پروژه‌های خود را انجام دهند به درک تنوع فرهنگی کشور کمک می‌کند.
